ο Σεπτέμβριος…

…εμπρός βήμα ταχύ,
να δούμε πως θα φύγουμε
από την πόλη αυτή…
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που δεν αντέχω την Θεσσαλονίκη με ΤΙΠΟΤΑ.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που όλοι έρχονται στην Θεσσαλονίκη (και οι κάτοικοι της θέλουν να φύγουν).
Έρχονται ας πούμε οι φοιτητές. Τόσο αυτοί που είχαν φύγει για διακοπές όσο και (το χειρότερο) οι νέοι.
Σε μία πόλη που πάνω από το 10% των κατοίκων της είναι φοιτητές (το 50% της νεολαίας της δηλ) αυτό είναι ένα σημαντικό γεγονός. Πέραν του αισθητικού προβλήματος που δημιουργούν (πόσα μαύρα σταράκια, μπλουζάκια Doors [θού Κύριε], ταγάρια, και μαλλί Curt Cobain να αντέξει ο άνθρωπος; ) μέσα σε λίγες μέρες οι τιμές των ενοικίων ειδικά στο κέντρο διπλασιάζονται, στο δε ΙΚΕΑ μένουν μόνο άδεια ράφια.
Έρχεται επίσης η Έκθεση, πράγμα που σημαίνει ότι
έρχονται οι πολιτικοί, να πούν τις παπαριές τους, να κάνουν δημόσιες σχέσεις (κάτσε να φας στο Μοδιάνο ας πούμε και θα σου κάνουν χειραψία καμιά 10 πολιτικοί και πολιτευτές, φωνάζοντας δυνατά το όνομα τους) και να ζήσουν την “Μαγευτική Νύχτα της Ερωτικής Πόλης” (= να παν σε κανά σκυλάδικο)
έρχονται οι επαναστάτες, οι συνδικαλιστές και ο κάθε καημένος που θέλει να διαδηλώσει,
έρχονται οι αστυνομικοί, για δέκα μέρες η πόλη είναι War Zone,
έρχονται οι χωρικοί, για να δουν την Έκθεση και να το συνδυάσουν και με κανένα ματσάκι του ΠΑΟΚ, γενικά συμβαίνει, αλλά ειδικά την περίοδο της ΔΕΘ, ο τύπος αυτοκινήτου στην πόλη και κυρίως στην Τούμπα είναι ημιφορτηγό.
Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να χρειάζεσαι για μιά απόσταση 20 λεπτών γύρω στην μιάμιση ώρα. ‘Όποιος εξασφαλίζει θέση πάρκινγκ χαίρεται πιό πολύ και από το να κέρδιζε το ΛΟΤΤΟ, όποιος έχει τραπεζάκι σε μαγαζί στην παραλία έχει βγάλει γκόμενα και όποιος καταφέρει να βρεί μερίδα φαγητού σε ταβέρνα ή ουζερί μπαίνει στην ελίτ των προνομιούχων της πόλης.