kαποτε

Κάποτε μπορούσα, το φως να κρατώ στα χέρια μου, και με το πάνοπλο χαμόγελό μου τις φωτιές της ψυχής μου να σβύνω....
Κάποτε δοκίμαζα, την κομματιασμένη μου αβεβαιότητα και την ηχώ από τις αόρατες φωνές, σε κύκλους ωρίμανσης επέστρεφα...
Κάποτε κατόρθωνα, να λογομαχώ με τ'ουρανού τα αιτήματα, και στών μάταιων δρόμων τις αλήθειες, πρωτόπλαστα χαμόγελα σκόρπαγα...
Κάποτε που αστόχησε η Άνοιξη, τα χέρια διάπλατα άνοιξα και τον βιαστικό χειμώνα δέσμευσα κρατώντας αιχμηρό το καλοκαίρι μου, σαν μύρισε ευκάλυπτο το χώμα....
Τώρα.. Αστόχησε η άνοιξη, βιάστηκε το καλοκαίρι και ο χειμώνας εντός μου παραμένει οξύς..
Κάποτε νόμιζα, πως θ'αρκούσε απλά... να σβύνω, να επιστρέφω, να σκορπώ....
Νίκος Π. 4-7-08

Η ΚοκκινοΠράσινη πιπεριά

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια πιπεριά, μικρή, κόκκινη, που ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Το άκουγε η μάνα της και κοκκίνιζε από το κακό της.
- Μη λες Βλακείες Μιμή. Μηχανικός θα γίνεις. Όπως ο πατέρας σου.
- Δεν είναι πατέρας μου έλεγε η Μιμή. Αυτός είναι πράσινος.
- Μικρός όμως ήταν κόκκινος. Όταν μεγαλώσεις θα αλλάξεις κι εσύ χρώμα.
Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή δεν άλλαζε χρώμα. Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν. Και με το δίκιο τους. Η μικρή πλέον ονειρευόταν ένα χωράφι με πολλές κόκκινες καυτερές πιπεριές, όπως εκείνο, το βορινό, το ποτιστικό.
«Καήκαμε» μονολογούσαν γονείς. «Μια βροχή θα μας σώσει» ψιθύριζαν συγγενείς και φίλοι. Και ήρθε η βροχή. Τι βροχή δηλαδή. Πλημμύρα, νεροποντή. Πνίγηκε το βορινό ποτιστικό χωραφάκι κι έγινε το θαύμα. Όταν σταμάτησε επιτέλους ο κατακλυσμός, ως εκ θαύματος η Μιμή άρχισε να αλλάζει χρώμα.
Στο τέλος έγινε πράσινη και ονειρευόταν πλέον χαρτοφυλάκια (τα μοίραζε κιόλας με τα λόγια σε άλλες πιπεριές). Στο τέλος τελείωσε το Πολυτεχνείο αλλά δεν έγινε μηχανικός. Έγινε πικάντικη πολιτικη σαλάτα.
http://parodos.wordpress.com/2009/09/29/piperia/