Γυναίκα - Ν.Καββαδίας - Θ.Μικρούτσικος-Χ. Θηβαίος

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρναΑλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ ΜαρίαΤο φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην ΑλταμίραΣαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσειτη νύχτα που θεμέλιωναν τις ΠυραμίδεςΤο τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικόέχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.Γυμνή. Μονάζα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοίμες του Giorgione το αργαστήρι.Πέτρα θα τού' ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.Τί σού'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένωως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα