θαλασσα

Την ακούω να μου ψιθυρίζει..ακούω τον αχό της..ανοίγω το παράθυρο..φυσάει ο αέρας τη κουρτίνα..κάποιος έρχεται..δεν γνωρίζω τα βήματά του..η πόρτα ανοίγει με το γλυκό φύσημα του αέρα..Την ακούω να μου μιλάει..πάντα..με ακολουθεί..την άκουγα και δυο ολόκληρες βδομάδες μέσα σε ατέλειωτη μοναξιά..και απελπησία..λίγο πριν το τέλος που δεν ήθελε να ρθει....δεν με πήρε όταν της αφέθηκα..με άφησε να συνεχίζω να ζω..είναι ο πιστός σύντροφος της ανάσας μου..το πιο γλυκό μου χτυποκάρδι..το νανούρισμα μου..το κρυμμένο μου αχ.....Και πάντα η θάλασσα πολλά μου λέει όταν αχεί... Ν. Καββαδίας